‘Coğrafya  kaderdir  ‘ demiş İbn­-i Haldun. Kadere inanmam. İnsanlığın ortak kaderine, kederine ve sevincine inanırım.

Hep gepgenç bir umut olmuştur yüreğimde. Arif Damar’ın dizelerindeki gibi ‘ Ama zor / Ama kolay/Yoksulduk/ Dünyayı sevdik’  Dilimiz yalındı, altında yoktu tek gizli anlam. Aşıksak yaşardık aşkımızı, kırıp dökmeden, kimselere zarar vermeden. Edip Cansever’in‘ Dağılmış pazar yerlerine benziyor şimdi istasyonlar/ Ve dağılmış pazar yerlerine   memleket.’ dizelerinde vücut bulan ‘ dağılmışlık  imgesi  artık duygularımıza, ilişkilerimize  ve  yaşama bakışımıza işlemiş. Nikolay Kazancakis’e  söz  verecek olursak   ‘ hiçbir şey ummuyorum, hiçbir şeyden korkmuyorum , ben özgürüm.’  Belki de   umudun bittiği yerde filizlenecek o son petunyaya inananlardanım.

Düşünmenin, inadın yükü ağırdır. Herkes kaldıramaz. Harap olmuş , yıkılmış kentlerin  hüzünlü çocuklarına olan vefa borcumuzu ödeme zamanı geldi de geçti bile.

Son söz yerine, Gülten  Akın’ın  dizelerini aktarayım: ‘  Onlar ağuyla kardaş olanlar/ Hep öyle/ Hep alınlarında çifte elif / Ağızlarında o kötürüm kırlangıç / la mı kalacak/ la mı kalacak / la mı kalacak’